به مناسبت میلاد امام رئوف علی ابن موسی الرضا (ع)

8 شوال سالروز تخریب قبور ائمه بقیع علیهم السلام در سال 1344 هجری قمری مصادف با 2 فروردین 1304 هجری شمسی توسط وهابیون حرامزاده تسلیت باد...

بعد هم پشت همان پنجره ی رویایی
چشم من محو ضریحی که نمی دیدم شد
خواستم گریه کنم بلکه بر این زخم عمیق
گریه مرهم بشود، خون جگر مرهم شد
حمید رضا برقعی

کلیپ زیر توضیحاتی در مورد این واقعه ی دردناک ارائه می دهد:

دانلود کلیپ تخریب قبور ائمه بقیع

به مناسبت وفات حضرت زینب سلام الله علیها

به مناسبت میلاد جواد الائمه حضرت امام محمد تقی علیه السلام

سوال: آیا ارواح پس از مرگ با خانواده‌های خود در دنیا دیدار دارند - چگونه؟ پس چرا ما نمی‌فهمیم؟

پاسخ:

اصل وجود انسان همان «روح» اوست. آن موجودی که به نام «آدم» یا «انسان» در این دنیا زندگی می‌کند، همان «روح» است و بدن ابزاری است که به او داده شده تا بتواند جهت رتق و فتق امورش در این دنیای مادی به وسیله‌ی آن عمل نماید.

معرفت (شناخت)، عشق، نفرت، علاقه، انگیزه و ... همه حالات روحی است که توسط «بدن» در این دنیای مادی به منصه‌ی ظهور می‌رسد. اگر دو نفر نسبت به یک دیگر شناختی پیدا می‌کنند، روح آنهاست که با هم آشنا شده‌اند – اگر نفرت پیدا کنند نیز همین‌طور است. وقتی کسی با دیگری سخن می‌گوید، این روحش است که روح طرف مقابل را مخاطب قرار داده است، منتهی معانی مورد نظرش را در قالب الفاظ به وسیله‌ی زبان یا نوشتار (مادی) ظاهر و منتقل می‌نماید و وقتی کسی حرف گوینده را می‌شنود، روحش است که می‌شنود، منتهی به وسیله‌ی گوش یا چشم الفاظ و کلمات مادی را دریافت می‌کند و به وسیله‌ی «قلب» یا همان روحش، معانی و منظور را درک می‌کند. لذا در همین دنیا نیز ارتباط بین ارواح است، منتهی به وسیله‌ی بدن ظهوری مادی می‌یابد.

لذا پس از مرگ و جدایی روح از شدیدترین متعلقش که همان بدن است، این شناخت‌ها و علایق و ارتباطات هم چنان باقی می‌ماند. و البته با این تفاوت که پس از مرگ، اراده و اختیار از آدمی سلب می‌گردد. یعنی چنین نیست که به هر کجا بخواهد بتواند برود و یا با هر کس بخواهد بتواند دیدار نماید و یا هر آن چه واقعیت دارد را الزاماً ببیند و درک نماید. و اگر ما (زندگان) به رغم آن که اصل وجودمان همان روح است و ارواح نمی‌میرند، متوجه این حضور یا ارتباط نمی‌شویم، بدین علت است که توجه‌مان به بدن است و هم چنین اغلب دریافت‌های ما در این دنیا به وسیله‌ی ابزار مادی صورت می‌گیرد (مثل چشم و گوش).

در روایات نیز به تداوم این ارتباطات، به ویژه با خانواده که علایق بیشتری با آنها ایجاد شده، بیانات صریحی وجود دارد:

از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که «مؤمن پس از مرگ از خانواده‌ی خود دیدار می‌کند و در مورد وضع آنها، آن چه را که از آن مسرور گردد، می‌بیند و آن چه را که از آن اندوهناک شود، بر او مخفی می‌ماند» (فروع کافی، جلد 3، باب: انّ المیّت یزور اله، ص 230، حدیث:1)

از دلایل دیدن و یا مخفی ماندن برخی از احوال این است که برای مؤمن پس از مرگ عذابی وجود ندارد و حزن و اندوه خودش نوعی عذاب است، لذا اخباری که موجب اندوه وی گردد، بر او پوشیده می‌ماند. مضافاً بر این که این روایت دلالت دارد که اراده و اختیار دنیوی از او سلب شده است که نمی‌تواند همه‌ی واقعیات را دیده و درک نماید.

هم چنین از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که: «هیچ مؤمن و کافری نیست که در هنگام ظهر نزد خانواده‌ی خویش حاضر نگردد. وقتی مؤمن خانواده‌اش را در حال انجام اعمال صالح می‌بیند، خداوند را حمد گوید و وقتی کافر خانواده‌ی خویش را در حال انجام اعمال صالح ببیند، بر آنان غبطه می‌خورد.» (همان مدرک، حدیث 2)

در روایت دیگری بیان شده که: «اسحاق بن عمّار سؤال کرد: آیا شخصی که از دنیا رفته با خانواده‌ی خویش دیدار می‌نماید یا خیر؟ امام فرمودند: آری. پرسید: هر چند گاه؟ فرمود: بنا به منزلتی که نزد خدا دارد. هر هفته، هر ماه یا هر سال...» (همان مدرک، حدیث 3)

در برخی روایات وارد شده که ارواح به دیدن بازماندگان می‌آیند (به ویژه والدین به دیدار فرزندان و بالعکس) و به آنان التماس می‌کنند که چیزی برای ما بفرستید، ولو به کمی یک جرعه آب یا یک پاره استخوان.

پس، ارتباط ارواح با متعلقین تا وقتی در دنیا باقی هستند، برقرار خواهد ماند. منتهی چنان چه بیان شد، به کمیّت، کیفیت و چگونگی معین شده از سوی خداوند متعال.

منبع: ایکس – شبهه

حدیثی ناب از حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله

قال رسول الله (صلّى الله علیه و آله):

«أَوْصَانِی رَبِّی بِتِسْعٍ: أَوْصَانِی بِالْإِخْلَاصِ فِی السِّرِّ وَ الْعَلَانِیَةِ وَ الْعَدْلِ فِی الرِّضَا وَ الْغَضَبِ وَ الْقَصْدِ

فِی الْفَقْرِ وَ الْغِنَى وَ أَنْ أَعْفُوَ عَمَّنْ ظَلَمَنِی وَ أُعْطِیَ مَنْ حَرَمَنِی وَ أَصِلَ مَنْ قَطَعَنِی

وَ أَنْ یَکُونَ صَمْتِی فِکْراً وَ مَنْطِقِی ذِکْراً وَ نَظَرِی عَبَراً.»

رسول خدا (صلّى الله علیه و آله) فرمودند:

«پروردگارم مرا به نه چیز سفارش کرده است: اخلاص در نهان و عیان، رفتار عادلانه در حال خشنودى

و خشم، میانه‏ روى در حال بینوایى و توانگرى،اینکه ببخشم کسى را که به من ستم روا داشته،

عطا نمایم به کسى که مرا محروم نموده، با آن کس که با من قطع رابطه نموده

ارتباط برقرار سازم، اینکه خاموشیم اندیشه کردن، گویایی‏ ام ذکر نمودن

و نگاهم عبرت‏ گیرى باشد.»

[تحف العقول، باب ما روی عن النبی (صلی الله علیه و آله)، و روی عنه فی قصار هذه المعانی‏]

روايت ابن شبيب از حضرت امام رضا عليه السلام در روز اوّل محرّم
    
شيخ صدوق‏ رحمه الله از ريّان بن شبيب روايت كرده كه گفت: در روز اوّل ماه محرّم، خدمت‏ حضرت امام رضا عليه السلام شرفياب شدم. آن حضرت فرمود:

اى پسر شبيب؛ امروز روزه هستى؟

عرض كردم: نه.

فرمود: اين روز، روزى است كه حق تعالى دعاى حضرت زكريّا را در آن‏ مستجاب فرمود - و فرمايش خود را ادامه داد تا آنكه فرمود - :

اى پسر شبيب؛ اگر براى چيزى خواستى گريه كنى، براى حسين بن على ‏عليهما السلام‏ گريه كن كه او را مانند گوسفند سر بريدند و با آن حضرت از اهل بيت او هجده تن- كه در زمين شبيه و نظير نداشتند - كشته شدند.

و به تحقيق كه آسمان‏هاى هفتگانه و زمين‏ها براى شهادت آن حضرت ‏گريستند و به درستى كه چهار هزار فرشته، به سوى زمين آمدند براى يارى آن‏حضرت، ولى زمانى رسيدند كه آن حضرت شهيد شده بود. پس ايشان نزد قبرآن حضرت ژوليده ‏مو و گردآلوده‏ اند تا آنكه قائم آل محمّد صلوات اللَّه عليه ظاهر شود، پس ايشان ياوران آن حضرت باشند و شعار ايشان در جنگ اين كلمه ‏است: «يا لثارات الحسين ‏عليه السلام».

اى پسر شبيب؛ خبر داد مرا پدرم از پدرش از جدّش كه چون جدّم حسين ‏عليه السلام ‏شهيد شد، آسمان، خون و خاك سرخ باريد.

اى پسر شبيب؛ اگر بر حسين ‏عليه السلام گريه كنى تا آب از ديدگانت بر رويت جارى ‏شود، حق تعالى هر گناه صغيره و كبيره تو را بيامرزد.

اى پسر شبيب؛ اگر خواهى كه در قيامت هيچ گناهى بر تو نباشد، آن حضرت را زيارت كن.

اى پسر شبيب؛ اگر خواهى كه در غرفه ‏هاى بهشت با رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم وخاندانش ساكن شوى، بر قاتلان آن حضرت لعنت كن.

اى پسر شبيب؛ اگر خواهى كه مثل ثواب كسى داشته باشى كه با آن حضرت ‏شهيد شده باشد، هرگاه كه او را ياد كنى بگو:

يا لَيْتَني كُنْتُ مَعَهُمْ، فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظيماً.(1)

اى كاش؛  با ايشان بودم، تا  به  رستگارى بزرگى نائل مى ‏گرديدم.

اى پسر شبيب؛ اگر خواهى كه در درجات بالاى بهشت با ما باشى، از براى حزن ‏ما محزون باش و از براى شادى ما شاد باش، و بر تو باد به محبّت و ولايت ما؛ اگر مردى سنگى را دوست بدارد، خدا او را در روز قيامت با آن محشور گرداند.(2)

---------------------------------------

1) وسائل الشيعة: 324/10.

2) هديّة الزائرين وبهجة الناظرين: 165، بحار الأنوار: 285/44.

منبع : صحيفهٔ رضويّه (مترجم) : بخش يازدهم ص 296