گروه اجتماعی «خبرگزاری دانشجو»؛ نزدیکی‌های صبح بود که خبر پیروزی‌ات در اسکار رسید. از پشت همان بشقاب‌های ممنوعی که خواب سبک ملافه‌ام را کنار زد و کلمه separation معلق ماند توی ذهنم. چه آرام و مومنانه نخستین جایزه ایرانی اسکار را به مردمان سرزمینت تقدیم کردی.
 

میلاد پرهیاهوی شهرت و موفقیتت مبارک. چه باشکوه بود وقتی دست در دستان سارینای کوچکت بلندترین پله های موفقیت را برای رسیدن به جایزه اسکار بالا می‌رفتی. دستان گرم و توانایت لرزش دست و دل دختر 13 ساله‌ات را به یک  غرور ملی و وطنی تبدل کرد.

اما جمله‌ات را ناتمام گذاشتی وقتی در یکی از بزرگ‌ترین تریبون‌های فرهنگی جهان هیچ یادی از آخرین شهید علمی وطنم نکردی. مصطفی احمدی روشن را می‌گویم  او هم مانند تو می‌خواست نام ایران و ایرانی را در مجامع علمی و فرهنگی جهان بالا ببرد. او هم مانند تو عاشق بود، عاشق شجاعت و نجابت و فرهنگ غریب ایرانی.
 

بقيه متن در ادامه مطلب